Historia pałacu
Stadnickich

Obecny zamek składa się z trzech części. Część pierwsza to budynek główny, pierwotnie wolnostojący. Jest najstarszą budowlą (XVI w.). Posiada bardzo grube mury. W piwnicach i przyziemiu – sklepienia kolebkowe z lunetami oraz renesansowe i neogotyckie obramienia drzwi i okien. Strop nad piętrem w pomieszczeniach północnych posiada sufity polichromowane o treści wyobrażającej krajobrazy romantyczne, ujęte we fryzy z medalionami (polichromia – XIXw.). Część pomieszczeń posiada ozdobne podłogi parkietowe, interesującą stolarkę okienną i drzwiową oraz piękne białe kaflowe piece bogato zdobione (XIXw.).

Na piętrze

w pokoju środkowym od strony północnej znajduje się XVI wieczny renesansowy kominek z białego marmuru. Na parterze w dużym pokoju od strony północnej (obecnie biblioteka) znajdują się drewniane szafy kątowe z II połowy XVIII w. (stolarka z bogatą dekoracją rzeźbiarską). Ciekawymi zewnętrznymi detalami architektonicznymi są: kamienne schody z tarasem i balustradą, gzymsy nadokienne i gzymsy główne wieńczące ściany oraz herb rodowy Stadnickich “Szreniawa”, umieszczony w części naczółkowej frontu, ujęty w dekoracyjną formę roślinną i koronę.

Od strony północnej,

na poziomie wysokiego parteru, kamienny balkon (z piaskowca) o ozdobnej balustradzie maswerkowej. Część druga, to wieża o charakterze romantycznego neogotyku. Wieża została zbudowana w XVI/XVII w, a następnie po pożarze została przebudowana. W 1852 roku w dniu ślubu hrabiego Edwarda Stadnickiego zamek został strawiony przez pożar. Po pożarze zamek został odbudowany i przebudowany przez znanego architekta Szyszko – Bohusza. Odtąd zamek przybrał właściwą formę pałacu. Część trzecia stanowi niejako odrębne skrzydło dzielące się na trzy człony. Człon pierwszy – przylegający do wieży – stanowi budowlę wykonaną w XVII w.

W sali balowej

znajdują się dwa piece rokokowe z II połowy XVIII wieku, drewniany dziesięcioramienny pająk barokowy z I połowy XVIII wieku, stolarka z bogatą dekoracją snycerską drzwiowa – XVIII i XIX wieku, okienna – XIX wieku, oraz boazeria płycinowa. Obok sali balowej, od strony północnej, dawna oranżeria. Pomieszczenie to posiadało dach pulpitowy oszklony, na stalowej konstrukcji (obecnie kryty blachą), podłogę z płytek kamionkowych (obecnie parkiet) i misę wodotrysku. Znajdują się tu: neogotycki piec oraz neogotycka stolarka okienna z XIX wieku.

WRÓĆ DO STRONY GŁÓWNEJ